Մի օր տղան նամակ է գրում աղջկան և ասում. -Սիրելիս ուզում եմ քեզ հետ գնալ Սևանում հանգստանալ: Աղջիկը կարդում է ու պատասխանում: ... Կարդալ շարունակությունը »
Մեր սերը...Այն սերը,որը այդքա՜ն փորձությունների միջով անցան...Այն սերը,որը այդքա՜ն ջերմ ու հաճելի րոպեներ պարգևեց էլ չկա՞,միթե՞...Ա՜խ չեմ հավատում կամ թե չեմ ուզում հավատալ:Սիրում էինք...Արդեն չեմ էլ հավատում ,որ դու երբևէ սիրել ու կարոտել ես ինձ՝իմ էությանը:Հիշում եմ ,ասում էիր ամեն ինչ կանեմ, որ չտխրես՝ միշտ ժպտաս:Ասում էիր միշտ կողքիտ կլինեմ...Իսկ ու՞ր ես հիմա կամ ու՞մ գրկում:Սուտ էր սերդ...Սուտ ու կեղծ էին նաև քո խոսքերն ու խոստումները,ամեն ինչն էր սուտ ՝նույնիսկ քո ժպիտը ,երբ նայում էիր աչքերիս մեջ ու ասում ՝ սիրում ես...Սուտ էր :Կյանքն է այդպես, մի ժամանակ այն՝ ինչը հաճելի էր, կդառնա տհաճ...Դու՛ տհաճ ես: Կոտրեցիր հոգիս ,սիրտս էությունս՝երբեք չկոտրվող:Ատում եմ....Ատում եմ այն վայրերը, որտեղ քեզ գրկել ու սեղմել եմ կրծքիս:Ատում եմ այն շրջապատը,որոնք քեզ են հիշեցնում:Ամե
... Կարդալ շարունակությունը »
Որքա՜ն կուզեի գոնե մի պահ, մի ակնթարթ տեսնել քեզ ու զգալ ,որ կաս՝ չես մեռել ու գնալ հեռու՜- հեռու՜:Դու իմ արգելված, իմ վաղեմի՜...Արգելված ես, ինչպես ոմանց մոտ սերն է արգելված:Դու պետք է չլինեիր, բայց կաս ու իմ սրտում ես:Ես պետք է չտանջվեի,բայց տանջվում եմ:Իմ ներկան ողողված է մենությամբ՝ դու բացակա ես իմ ներկայում:Միգուցե՞ հայտնվես ապագայում ու չքանաս նորից՝ ինչպես հիմա ... «Ժպտա»...Քո սիրած արտահայտությունը:Որքա՜ն էիր սիրում ասել .«Ժպտա, եթե ես կողքիտ եմ, չեմ ցանկանում քեզ տխուր հիշել...»:Փակում եմ արցունքներով լի աչքերս ու երազում,պատկերացնում ՝թե կողքիս ես:Բացել չեմ ուզում,քանի որ չեմ ուզում չքանա
... Կարդալ շարունակությունը »
Երեկո էր ու անձրև էր գալիս:Ես սովորությանս համաձայն դուրս եկա զբոսնելու:Չգիտեմ ինչու՞ էի տխրել, սակայն տխրելու շատ բան ունեի:Միգուցե տխուր էր նաև երկինքը ՝դա ես չգիտեմ...Երկինքը լացում էր շա՜տ զգացմունքային ,ինձ թվում էր նա էլ է ինչ-որ մեկի կորցրել:Ես չդիմացա ճնշմանը ու սկսեցի հեկեկալ...Աչքերիցս հատիկ-հատիկ թափվում էին արցունքներս:Անձայն,լուռ,բայց միաժամանակ տխուր,թախծոտ՝ թափառում էի փողոցներով:Չզգացի թե մութը ընկավ,քանի որ արդեն ինձ համար միևնուն էր դարձել թե՛ ժամանակը և թե՛ կյանքը: Ես սիրահարված էի :Այդ երիիտասարդը շատ գեղեցիկ էր՝ բարձրահասակ, մուգ գույնի մազերով և սև աչքերով: Մենք սիրում էինք իրար,սակայն մեր ծնողնե
... Կարդալ շարունակությունը »
Գարնանային երեկոն խաղաղ էր ու ջինջ: Լուսինը շողում էր հատուկենտ ամպակտորների մեջ, որոնք լողում էին պայծառ աստղերով ծածկված արծաթալազուր երկնակամարում: Անխռով հանգստություն էր փռված երկու մարդկանց վրա, որոնք նստել էին պուրակում, բայց նրանց հոգիները համակված էին շփոթությամբ ու տագնապով:
Ինչն էր այդքան հուզել նրանց և ովքեր էին նրանք:
Նրանք երկու սիրահարներ էին, որոնց սիրտն այրվում էր սիրո կրակների մեջ և աննկարագրելի հուսահատությունն էր պատել նրանց: Տղան` Սամվելը, գեղեցիկ, բարեկազմ մի պատանի էր` թուխ
... Կարդալ շարունակությունը »
Թվում էր սովորական ծանոթության նման է լինելու իմ և քո ծանոթությունը : Այո , ‘’թվում’’ էր , դա զգացի հենց այն պահին, երբ երկար ժամանակ անց տեսա նկարդ , որից հետո սիրտս սկսեց սովորականից արագ բաբախել:Աննկարագրելի զգացում էր …. Անմեղ աչքերով մի աղջիկ , որ մտավ սիրտս հենց իր անմեղ աչքերով ու նրբիկ հայացքով…Ամեն անգամ ինձ քո լինելության մասին հիշեցնելով ստիպեցիր , որ անտարբեր չմնամ , որ գերին դառնամ աչքերիդ … Նոր սեր էր կարծես ծնվում սրտումս:Օրեցօր ուղղակի ծանոթությունը վերածվում էր սիրահարվածության , ինչքան էլ փորձեի համոզել ինքս ինձ , որ չկա ոչ մի զգացմունք քո հանդեպ ` զուր էր … Աչքերդ,հայացքդ ստիպում էին ինձ ան
... Կարդալ շարունակությունը »
Հասմիկն ու Վարդանը մոտ մեկ տարի է ընկերություն էին անում, երկուսն էլ մեր զուգահեռ դասարանից էին: Հասմիկը սիրունիկ աղջիկ էր. միջահասակ, թուխ մաշկով, մեծ ու սև աչքերով, երկար ու սև մազերով, փոքր քիթ ուներ ու հավաքված շրթունքներ: Ավելի շատ հնդիկի էի նմանեցնում, քան հայի: Նրան բոլորը ճանաչում էին որպես համեստ խելոք աղջիկ էր: Շատ անգամներ դպրոցում որ խելոք չէինք մնում` Հասմիկին էին օրինակ բերում, բայց մի օր շատ էինք զարմանալու:
Վարդանը սպիտակամորթ էր: Կանաչ աչքերով դեմքը ավելի շատ ռուսի էր հիշեցնում: Նա այդքան էլ լավ ընտանիքից չէր. հայրը գողության համար ձերբակալված էր: Նրա ընտանիքը մեր դիմացի շենքում էր ապրում` միշտ վիճում էին իրար հետ ու վատ խոսքեր ասում մեկը
... Կարդալ շարունակությունը »
Սենյակի մի անկյունում նստած էր նա`միջահասակ, սև մազերով, թխադեմ, խոշոր աչքերով տասնհինգամյա Լիլիթը:Սենյակում տիրում էր կատարյալ լռություն: Լիլիթը նայում էր մի կետի և կամաց լաց էր լինում: Մենակ էր….
Հյուրասենյակից լսվում էին ծիծաղի ձայներ, իսկ աղջիկը դրանց ուշադրություն չէր դարձնում: Ինչո՞ւ էր լալիս, ի՞նչն էր նրան ստիպում արտասվել:
Նանան շատ գեղեցիկ էր՝ սև, երկար մազերով, մեծ ու գրավիչ աչքերով: Նա ընդամենը 15 տարեկան էր, բայց հասցրել էր գերել շատերի սրտերը, իսկ սիրո խոստովանություններն էլ չէին ուշացել: Նրանցից ոչ մեկը Նանան լուրջ չէր ընդունել, շփվել էր մի քանիսի հետ ուղղակի լավ ժամանակ անցկացնելու համար:
Այդ ամառն էլ սովորականի պես` վարդառվառը նշելու համար, նրա ծնողները սար էին գնացել: Այս անգամ սակայն, նրանց հետ էին նաև Նանայի քույրը, քրոջ ամուսինն ու ամուսնու երիտասարդ ընկերները:
1
