Թվում էր սովորական ծանոթության նման է լինելու իմ և քո ծանոթությունը : Այո , ‘’թվում’’ էր , դա զգացի հենց այն պահին, երբ երկար ժամանակ անց տեսա նկարդ , որից հետո սիրտս սկսեց սովորականից արագ բաբախել:Աննկարագրելի զգացում էր …. Անմեղ աչքերով մի աղջիկ , որ մտավ սիրտս հենց իր անմեղ աչքերով ու նրբիկ հայացքով…Ամեն անգամ ինձ քո լինելության մասին հիշեցնելով ստիպեցիր , որ անտարբեր չմնամ , որ գերին դառնամ աչքերիդ … Նոր սեր էր կարծես ծնվում սրտումս:Օրեցօր ուղղակի ծանոթությունը վերածվում էր սիրահարվածության , ինչքան էլ փորձեի համոզել ինքս ինձ , որ չկա ոչ մի զգացմունք քո հանդեպ ` զուր էր … Աչքերդ,հայացքդ ստիպում էին ինձ ան
... Կարդալ շարունակությունը »
Ես 18 տարեկան էի, երբ հանդիպեցի նրան: Իմ կեսին: Ո՛չ, նա գեղեցիկ չէր, այն ժամանակ ոչինչ չուներ. ո՛չ մեքենա, ո՛չ տուն, ո՛չ աշխատանք: Բայց իմ ներսում ինչ-որ բան շարժվեց: Հասկացա, որ այդ նա է՝ իմ տղամարդը: Մենք շփվում էինք: Առաջին 2-3 ամիսները՝ որպես ընկերներ: Հետո, չգիտես ինչպես, քիչ էր մնում անկողնում հայտնվեինք: Դադարեցինք հանդիպել: Եվ այդ ժամանակ գիտակցեցի, որ առանց նրա ապրել չեմ կարող:
Հիշում եմ, թե ինչպես գնացի Աբովյան փողոցի փոքրիկ եկեղեցին. արտասվում էի եւ Աստծուն խնդրում օգնել ինձ: Եթե դա է ճակատագիրս, ուրեմն թող նա վերադառնա: Այդպես էլ եղավ…
Հասմիկն ու Վարդանը մոտ մեկ տարի է ընկերություն էին անում, երկուսն էլ մեր զուգահեռ դասարանից էին: Հասմիկը սիրունիկ աղջիկ էր. միջահասակ, թուխ մաշկով, մեծ ու սև աչքերով, երկար ու սև մազերով, փոքր քիթ ուներ ու հավաքված շրթունքներ: Ավելի շատ հնդիկի էի նմանեցնում, քան հայի: Նրան բոլորը ճանաչում էին որպես համեստ խելոք աղջիկ էր: Շատ անգամներ դպրոցում որ խելոք չէինք մնում` Հասմիկին էին օրինակ բերում, բայց մի օր շատ էինք զարմանալու:
Վարդանը սպիտակամորթ էր: Կանաչ աչքերով դեմքը ավելի շատ ռուսի էր հիշեցնում: Նա այդքան էլ լավ ընտանիքից չէր. հայրը գողության համար ձերբակալված էր: Նրա ընտանիքը մեր դիմացի շենքում էր ապրում` միշտ վիճում էին իրար հետ ու վատ խոսքեր ասում մեկը
... Կարդալ շարունակությունը »
Սենյակի մի անկյունում նստած էր նա`միջահասակ, սև մազերով, թխադեմ, խոշոր աչքերով տասնհինգամյա Լիլիթը:Սենյակում տիրում էր կատարյալ լռություն: Լիլիթը նայում էր մի կետի և կամաց լաց էր լինում: Մենակ էր….
Հյուրասենյակից լսվում էին ծիծաղի ձայներ, իսկ աղջիկը դրանց ուշադրություն չէր դարձնում: Ինչո՞ւ էր լալիս, ի՞նչն էր նրան ստիպում արտասվել:
Նանան շատ գեղեցիկ էր՝ սև, երկար մազերով, մեծ ու գրավիչ աչքերով: Նա ընդամենը 15 տարեկան էր, բայց հասցրել էր գերել շատերի սրտերը, իսկ սիրո խոստովանություններն էլ չէին ուշացել: Նրանցից ոչ մեկը Նանան լուրջ չէր ընդունել, շփվել էր մի քանիսի հետ ուղղակի լավ ժամանակ անցկացնելու համար:
Այդ ամառն էլ սովորականի պես` վարդառվառը նշելու համար, նրա ծնողները սար էին գնացել: Այս անգամ սակայն, նրանց հետ էին նաև Նանայի քույրը, քրոջ ամուսինն ու ամուսնու երիտասարդ ընկերները:
